Michael Biehn otrzymał propozycję zagrania w tym filmie, jednak odrzucił ją.
W filmie sprawa skandalu kończy się 2 lutego 1920 roku. Tymczasem w rzeczywistości proces rozpoczął się dopiero 27 czerwca 1921 roku.
Drużyna z Cincinnati nosi nazwę Reds. Pomimo to w kilku ujęciach pada określenie "Red Legs", które pojawiło się po raz pierwszy w 1944 roku.
Stadion drużyny White Sox to tak naprawdę Bush Stadium mieszczący się w Indianapolis (Indiana, USA).
Zdjęcia do filmu kręcono w Indianapolis (Indiana, USA), Chicago (Illinois, USA), Cincinnati (Ohio, USA), Latonia oraz Louisville (Kentucky, USA).
Reżyser John Sayles zobowiązał się do nakręcenia poniżej 120 minut filmu. By nakłonić aktorów do nieco szybszej gry pokazał im film " City for Conquest" z 1940 roku. "Spisek ośmiu" trwa 119 minut i 48 sekund.
W jednej z początkowych scen widać, jak Eddie Cicotte (David Strathairn) mija sklep z napisem 'Oppenheimer's' na oknie. W filmie "Day One" z 1989 roku Strathairn zagrał doktora J. Roberta Oppenheimera, prowadzącego projekt Manhattan, który doprowadził do powstania bomby atomowej.
W końcowej scenie Joe Jackson gra w amatorskiej drużynie w 1925 roku. Na trybunie widać tablicę z reklamą słodyczy Harry'ego Kurkjiana. Był on przedsiębiorcą działającym w Nowy Jorku w latach 20 i 30.
Podczas pierwszego meczu w 4 rundzie na tablicy wyników widnieje: Reds 1 : White Sox 0, chociaż w tym momencie powinno być 1:1.
W filmie pokazane jest, że sędzia Kennesaw Mountain Landis został wybrany pierwszym komisarzem baseballa 12 listopada 1920 roku. W filmie ma to miejsce 10 stycznia tego samego roku.
Dickie Kerr mówi Kidowi Gleasonowi, iż pamięta jego zagrania z czasów, gdy Gleason był łapaczem drużyny White Sox. W rzeczywistości Gleason karierę zawodniczą skończył w 1895 roku, zaś Kerr przyszedł na świat dwa lata wcześniej. Miał wtedy ok. 15 miesięcy, jest więc prawie niemożliwe by to pamiętał.
W filmie zasugerowane jest, iż Chick Gandil był także zamieszany w spisek i również jego zawieszono w prawach zawodniczych. W rzeczywistości Gandil przestał grać w 1920 roku z powodu rozbieżności finansowych dotyczących jego wynagrodzenia.
Podczas procesu Buck Weaver mówi, iż zaliczył 327 odbić. W rzeczywistości ten zawodnik miał ich 324.
W pociągu Ring Lardner rozpina swój krawat, który w następnym ujęciu jest ponownie zapięty.
Ken Berry, który gra Bandytę i trenera drużyny White Sox był w rzeczywistości jej zawodnikiem.
John Sayles potrzebował całej dekady na to, by producenci zaakceptowali ostatecznie wersję scenariusza filmu.
Sytuacja, w której Comisky daje zawodnikom w nagrodę szampana miała rzeczywiście miejsce, jednak po zakończeniu sezonu w 1917 roku. White Sox zdobyli wtedy mistrzostwo pokonując drużynę New York Giants.
Utwór "Star-Spangled Banner" nie był oficjalnym hymnem mistrzostw do 1933 roku, jednak zaśpiewany po raz pierwszy na rozpoczęciu sezonu w 1918 roku stał się bardzo popularny.
Dickie Kerr i Eddie Collins są praworęcznymi zawodnikami, choć w rzeczywistości byli leworęczni.
Podczas pierwszego meczu Sox'ów to Risberg wydaje ostrzeżenie. W rzeczywistości w prawdziwym meczu zrobił to Chick Gandill.